Επειδή οι πλαγιές γύρω απ’ τη λίμνη Πουρναρίου, στους πρόποδες των Τζουμέρκων, είναι αρκετά απότομες και δύσβατες, ένα απ’ τα σημαντικότερα προβλήματα που αντιμετωπίσαμε στο βουνό ήταν αυτό της προσβασιμότητας.
Κανένα όχημα, πόσο μάλλον ένα φορτηγό που μεταφέρει κυψέλες, δεν ήταν εύκολο να προσεγγίσει κάποιες πεζούλες, με αποτέλεσμα είτε να μεταφέρουμε τα μελίσσια με τα χέρια, μια διαδικασία δύσκολη και επίπονη, είτε να εγκαταλείψουμε εντελώς κάποιες απομακρυσμένες πεζούλες.
Η πυκνή βλάστηση της περιοχής δυσχέραινε ακόμα περισσότερο την κατάσταση και έτσι περιμέναμε πως και πως να ξεκινήσουμε τα χωματουργικά έργα που θα άλλαζαν ριζικά την κατάσταση. Οι μπουλντόζες μπήκαν στις αρχές του Μαρτίου, όμως λίγο ο βροχερός καιρός, λίγο η καραντίνα λόγω του κορονοϊού μας καθυστέρησαν.
Ένα παράδειγμα της δημιουργίας του νέου δρόμου.
Οι περισσότερες απ’ αυτές τις πεζούλες ανοίχτηκαν την δεκαετία του 1930 με τα χέρια! Αφού χρησιμοποιήθηκαν για 40-50 χρόνια στη συνέχεια εγκαταλείφθηκαν. Σε αρκετές απ’ αυτές, πάτησε για πρώτη φορά, τώρα μηχανοκίνητο όχημα.
Ο βασικός στόχος ήταν να δημιουργηθεί η χάραξη του δρόμου που θα συνέδεε όλες τις πεζούλες μεταξύ τους, στην συνέχεια να καθαριστούν τα βάτα και να φυτευτούν στην θέση τους μελισσοκομικά δέντρα, ώστε να δημιουργηθεί ένα μελισσοκομικό πάρκο.
Το σημείο στο οποίο θα δημιουργηθεί στο μελισσοκομικό εργαστήρι.
Τα έργα δεν έχουν ολοκληρωθεί ακόμα, αλλά αναμένεται να τελειώσουν εντός του Απριλίου, ώστε απ’ τις αρχές του καλοκαιριού να ξεκινήσει η δημιουργία του μελισσοκομικού εργαστηρίου και του μουσείου μελισσοκομίας.
